Afgelopen maandag heb ik een meditatie gedaan waarbij ik het gedicht ‘Zelfs morgen…’ van Remco Campert heb voorgelezen.
(Link naar het hele gedicht)
Het gedicht eindigt met:
Zelfs morgen leef ik nog,
precies zoals vandaag,
door voorwerpen en mensen bewezen
en aan en voor mijzelf een vraag.
We hebben anderen en onze omgeving nodig om onszelf te kunnen ervaren en te leren kennen. Zoals Thich Nhat Hahn zo helder en duidelijk omschrijft met de term “Interbeing”. Hij zegt hierover in zijn boek ‘The art of living’:
The verb “to be” can be misleading, because we cannot be by ourselves, alone. “To be” is always to “inter-be.” … We do not exist independently. We inter-are.” Zie dit artikel.
Uit alles wat Remco Campert heeft geschreven, krijg ik de indruk dat hij begreep wat ‘Interbeing’ en ‘inter-are’ betekenen. En dit heeft hij in zijn werk op prachtige wijze weten te verwoorden.

Het is betreurenswaardig dat we dit jaar zowel van Remco Campert als van Thich Nath Hahn afscheid hebben moeten nemen. Maar, ze leven voort in hun nalatenschap aan ons. Voor mij persoonlijk hebben deze mensen veel betekend, ook al heb ik ze nooit persoonlijk gekend, of ontmoet. En toch voel ik, doordat ik kennis heb kunnen maken met hun werk, verbondenheid.

Op de achterflap van ‘Mijn dood en ik’ (2019) van Remco Campert staat:
hoe zal de dood zijn
een onmetelijke ruimte?
of het klein beperk van een kist?
nee zeg ik tegen dat laatste:
opgenomen door de sterren
in hun nachtelijke pracht
Ik wens iedereen een fijn weekend, en ik hoop jullie maandag opnieuw te mogen verwelkomen voor (voorlopig) het laatste gedicht dat ik van Remco Campert voor ga lezen. Daarna ga ik een pauze inlassen, en eerst vakantie nemen.
Nancy Meesters.